Miriam, een 41-jarige financieel adviseur, combineerde een veeleisende fulltime baan met het zorgen voor haar gezin. Als moeder van drie kinderen en getrouwd met een man die ook een drukke baan had, merkte ze dat de verantwoordelijkheid voor het huishouden en de zorg voor de kinderen grotendeels op haar schouders terechtkwam. Hoewel haar man haar steunde, voelde Miriam een voortdurende druk om alles te regelen: van het huishouden en de zorg voor de kinderen tot het succesvol blijven in haar carrière.
Op haar werk was Miriam ambitieus. Ze werkte hard en stond bekend om haar toewijding. Maar thuis voelde ze de dubbele belasting: naast haar werk waren er de kinderen die aandacht nodig hadden, schoolvergaderingen, sportactiviteiten en het huishouden dat nooit ophield. Haar dagen waren volledig volgepland, en er was weinig ruimte voor rust. Dit alles werd versterkt door de onbewuste druk van traditionele genderrollen. Hoewel ze en haar man gelijkwaardige banen hadden, voelde ze dat de verwachtingen voor haar als moeder anders waren dan voor haar man.
De mentale en fysieke belasting begon zijn tol te eisen. Miriam sliep slecht, was voortdurend moe en had last van hartkloppingen en hoofdpijn. Ondanks haar vermoeidheid, zette ze door, gedreven door het idee dat het "haar taak" was om alles draaiende te houden, zowel thuis als op het werk. Ze wilde geen zwakte tonen, zowel niet tegenover haar collega’s als binnen haar gezin.
Tot op een dag haar lichaam letterlijk stopte. Ze kreeg een paniekaanval op haar werk en kon niets anders doen dan huilen. Haar manager stuurde haar naar huis, en na een bezoek aan de huisarts werd duidelijk dat ze een ernstige burn-out had. Miriam was uitgeput en moest direct stoppen met werken.
In therapie kwam het besef dat de druk die ze voelde niet alleen van buiten kwam, maar ook door haarzelf werd opgelegd. Ze voelde de verantwoordelijkheid om in haar rol als moeder en werknemer te excelleren, en had nooit om hulp gevraagd. Het was een pijnlijk proces om te erkennen dat de ongelijkheid in de verdeling van zorg- en huishoudelijke taken tussen haar en haar man een grote rol had gespeeld in haar burn-out. Hoewel haar man bereid was te helpen, hadden ze nooit echt besproken hoe ze de last evenwichtiger konden verdelen.
Tijdens haar herstel leerde Miriam om zichzelf meer ruimte te geven. Ze ging in gesprek met haar man over de ongelijke verdeling van taken en sprak af dat ze taken evenwichtiger zouden verdelen, waarbij haar man meer verantwoordelijkheid zou nemen in het huishouden en de zorg voor de kinderen. Ook op het werk leerde ze haar grenzen beter aan te geven en te communiceren over wat haalbaar was zonder zichzelf op te branden.
Anne, een 38-jarige moeder van twee jonge kinderen, leidde een druk leven. Naast haar rol als moeder werkte ze vier dagen per week als projectmanager bij een groot bedrijf. Ze was een perfectionist en probeerde zowel op haar werk als thuis alles onder controle te houden. Anne stond vroeg op om de kinderen naar school te brengen, werkte de hele dag door, en nam zelden pauze. 's Avonds was ze bezig met huiswerk, koken en het huishouden. Het was een constante race tegen de klok.
Langzaam begonnen de eerste tekenen van uitputting op te treden. Ze merkte dat ze steeds vermoeider werd, minder geduld had met haar kinderen, en haar werk niet meer aankon zoals vroeger. Het schuldgevoel dat ze niet genoeg aandacht kon geven aan zowel haar werk als haar gezin, knaagde aan haar. Toch ging ze door, gedreven door de gedachte dat ze alles moest kunnen. Ze was tenslotte “maar” vier dagen per week aan het werk, dacht ze.
Tot op een dag, na een lange werkdag, haar lichaam en geest het begaven. Terwijl ze met de kinderen aan tafel zat, begon ze plotseling te huilen. Ze voelde zich uitgeput en kon niet meer. Haar man drong erop aan dat ze naar de huisarts ging. Daar werd de diagnose burn-out gesteld. Anne voelde zich mislukt en schaamde zich. Hoe kon ze als moeder en werkende vrouw nu niet meer functioneren?
De huisarts verwees haar door naar een therapeut. In het begin vond Anne het moeilijk om toe te geven dat ze te veel hooi op haar vork had genomen. Maar na een aantal sessies begon ze in te zien dat haar constante streven naar perfectie en de druk om overal de beste in te zijn, haar hadden opgebrand. Ze realiseerde zich dat ze zichzelf helemaal voorbij was gelopen in haar pogingen om zowel op werk als thuis te presteren.
Anne nam drie maanden volledig rust, iets wat haar in het begin enorm moeilijk viel. Ze leerde hoe ze haar grenzen moest bewaken en tijd moest nemen voor zichzelf. Ze maakte tijd vrij om te wandelen, boeken te lezen en tijd door te brengen met haar kinderen zonder het gevoel te hebben dat ze altijd "aan" moest staan. Daarnaast leerde ze om taken los te laten en hulp te accepteren van haar partner en omgeving.
Toen ze langzaam weer aan het werk ging, deed ze dat met meer balans. Ze nam zichzelf voor om minder perfectionistisch te zijn en accepteerde dat ze niet altijd overal in uit kon blinken. Ook maakte ze duidelijke afspraken op haar werk en thuis over wat haalbaar was. Het was een lange weg, maar Anne kwam sterker uit haar burn-out en voelde zich uiteindelijk gelukkiger dan voorheen.
Lisa, een 34-jarige marketingmanager, had een succesvolle carrière. Ze werkte bij een groot bedrijf en streefde altijd naar perfectie. Ze werkte vaak tot laat en nam zelden pauze, gedreven door de druk om te presteren. Langzaam merkte ze dat ze steeds vermoeider werd, minder genoot van haar werk, en vaak gefrustreerd raakte. Ze had last van slapeloze nachten, en haar lichaam gaf steeds meer signalen van uitputting, zoals hoofdpijn en concentratieproblemen.
Op een ochtend, na maanden van zichzelf negeren, kon Lisa simpelweg niet meer opstaan. Ze voelde zich letterlijk leeg. Bij de huisarts werd de diagnose burn-out gesteld. Lisa was geschokt; ze had altijd gedacht dat burn-outs iets waren wat anderen overkwam, niet iemand zoals zij, die altijd alles onder controle had.
Ze werd doorverwezen naar een psycholoog en moest direct stoppen met werken.
De eerste weken waren het zwaarst. Ze voelde zich schuldig en mislukt, alsof ze faalde in alles waar ze zo hard voor had gewerkt. Maar tijdens haar gesprekken met de psycholoog leerde ze hoe haar perfectionisme en gebrek aan grenzen hadden geleid tot haar burn-out. Ze had altijd de verwachtingen van anderen op de eerste plaats gezet, zonder aan haar eigen welzijn te denken.
Langzaam begon ze haar herstel. Meditatie, wandelen in de natuur en het structureel inbouwen van rustmomenten werden haar nieuwe routine. Lisa leerde 'nee' zeggen en meer naar haar lichaam luisteren. Ze ontdekte hoe belangrijk het was om tijd te nemen voor zelfzorg.
Na maanden van therapie en rust begon ze weer kleine taken op te pakken, maar deze keer op haar eigen tempo en met meer balans tussen werk en privé.
In plaats van terug te keren naar haar oude baan, besloot Lisa na haar herstel om een stap terug te doen en een nieuwe richting in te slaan. Ze startte haar eigen bedrijf, waarbij ze anderen helpt bij het voorkomen van burn-out door middel van coaching en workshops. Wat ooit een zware crisis leek, werd een keerpunt in haar leven.
